sábado, 6 de diciembre de 2014

STANLEY CLARKE

Tocó el acordeón, el cello y el violín en su infancia. Trabajó en bandas de rythm and blues y de rock durante la adolescencia, pero tras marchar a Nueva York, tocó con el saxofonista de la vanguardia Pharoah Sanders a comienzos de los setenta. Otros acompañantes fueron Gil Evans, Mel Lewis,Horace Silver, Stan Getz, Dexter Gordon y Art Blakey; todos quedaron impresionados por su talento.
Sin embargo, Clarke comenzó su carrera de éxito al unirse a Chick Corea en su grupo Return to Forever. Cuando esta banda se definió como un cuarteto de fusión orientado hacia el Jazz Rock, Clarke trabajó sobre todo el bajo eléctrico y se convirtió en una fuerza influyente, precediendo a Jaco Pastorius en ese movimiento musical de los años 1970.
Pero comenzando con su álbum School Days(1976) y continuando con su grupo de funk con George Duke (The Clarke/Duke Project), hasta sus proyectos como compositor de bandas sonoras, Stanley Clarke se ha movido continuamente más allá del mundo del jazz, dentro del ámbito de la música comercial, teniendo como ejemplo su participación en Animal Logic, al lado del ex baterista de The Police, Stewart Copeland. Su álbum de 1988If This Bass Could Only Talk y su colaboración acústica de 1995 con Jean Luc Ponty y Al Di Meola The Rite of Strings, son dos de sus pocas grabaciones de jazz desde los setenta.
En 1999 junto a otro ex integrante de Return to Forever, el baterista Lenny White, formaron la banda Vertú, invitando a prestigiosos músicos de la talla del guitarrista Richie Kotzen, la tecladista Rachel Z y la multifacética violinista Karen Briggs. Este efímero grupo de Jazz Fusión fue el más cercano exponente a la esencia musical de Return to Forever desde su disolución.
En 2007 ha presentado "Thunder" junto con otros dos bajistas: Marcus Miller y Victor Wooten. Los tres iniciaron en 2008 una gira que comenzó en EE.UU. y finalizó el 31 de octubre en Almería (España).

Vídeo de Stanley:



Foto miña con Stanley Clarke:





CHICK COREA

Armando Anthony "Chick" Corea (n. en 1941) é un pianista, tecladista e compositor estadounidense. Os seus xéneros musicais son o jazz e as súas variantes, como o post bop e o contemporáneo.
É coñecido por seus traballos co xénero jazz fusion na década de 1970. Foi membro da banda de Miles Davis na década de 1960 e en 1970 formou o grupo Return to Forever. Tamén é promotor da Cientoloxía.
Nado en Chelsea, Massachusetts, descende de pai italiano e nai española. Seu pai, Armando, foi trompetista e líder dunha banda de Dixieland na rexión de Boston nas décadas de 1930 e 1940, e presentoulle o piano coa idade de catro anos. Crecendo cercado da música do jazz, Chick Corea recibiu influencias de Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Bud Powell, Horace Silver e Lester Young. Aos oito anos de idade, Chick Corea aprendeu a tocar o tambor, feito que influenciou o seu posterior uso do piano como instrumento de percusión.

Spain, tema de Chick Corea:



Foto miña con Chick Corea:






miércoles, 12 de noviembre de 2014

SCOTT HAMILTON

Hamilton aprendeu a tocar inicialmente o piano, aínda que aos 17 anos decidiuse polo saxo tenor. Trasladado a Nueva York, en 1976, obtendrá os seus primeiros traballos da man de Roy Eldridge, tocando con Hank Jones, a cantante Anita O'Day e na big band de Benny Goodman. En 1977, grava o seu primeiro álbum, que o convirte no primero cabecilla do neo tradicionalismo, nos anos seguintes, seguirá colaborando con músicos de swing, como Joe Venuti, Warren Vaché ou Connie Kay. Despois formará un trío estable, que o acompañará en grabacións e xiras, e colaborará cos "Newport All star" de George Wein.

Moitos autores sinalan a paradoxa de que Hamilton, que aprendeu a tocar o saxo na época post-Coltrane, desarrolle un estilo propio, caluroso e inventivo, basado case exclusivamente nas escolas anteriores a Charlie Parker. Especialmente, está influido por saxofonistas de sonido recio, como Coleman Hawkins, Chu Berry ou Ben Webster.





domingo, 2 de noviembre de 2014

WYNTON MARSALIS

Trátase do músico de jazz de maior impacto mediático dos últimos vintecinco anos e un dos grandes trompetistas da historia. Wynton Marsalis é o abanderado do neoclasicismo no jazz, cun estilo clásico e tecnicamente impecable ao swing e ás lecturas máis modernas do bebop.

A entrada de Marsalis na escena do jazz a comezos dos oitenta rompeu coa inercia da decantación dos xóvenes intérpretes pola fusión: Wynton non só aposta por un jazz acústico e apegado á tradición, senon que exerce ademáis unha labor crítica combativa contra practicamente todo o jazz de vanguardia realizado dende mediados dos sesenta, considerándoa música fóra dos límites do que se pode considerar jazz.



Álbum de fotos de Samaín:


Álbun de fotos de inverno-outono:

martes, 28 de octubre de 2014

O jazz tamén existe no Carballiño




Déixovos aquí un vídeo de unha agrupación musical na que toca un músico da nosa vila: Alfonso Medela. O  seu nome é Alfonso Medela Latin Jazz nonet......